Ahmet Karadağ

Durmalı bazen. Yavaşlamalı. Kontrol ettiğimiz şeylerin ipleri salınmalı. Nefeslenmeli. Bunsuz olmaz dediğimiz, vazgeçilmez sandığımız şeyler öylece bırakılmalı. Bir ceviz ağacının gölgesine oturup, karşıdaki plazaların camlarından yansıyan ve gözlerimizi kamaştıran güneş ışığına aldırmadan gökyüzündeki kırlangıçların neşeli dansları seyredilmeli. Şiire, her zaman eninde sonunda dönmek zorunda olduğumuz şiirin serinliğine dönülmeli. Bir de bozkırda bir ilçede yapayalnız yaşayan anneye sığınılmalı. Fizik kuralları gereği yüksek hızla giden her şeyin ani durmasıyla oluşan savrulmaya, kırılıp dökülmeye annenin dizlerine yatarak alışılmalı. Baş döndürücü hızla geçirdiğimiz senede uğramayı unuttuğumuz duraklara, tabanı yosunlu diye girmediğimiz koylara, meyvesi yok diye yüzüne bakmadığımız bahçelere geri dönülmeli. Taziyesinde bulunamadığımız dostların, düğününe gidemediğimiz arkadaşların, bir yıldır uğramadığımız nohut-pilavcının gönlü alınmalı.  Zamanı yavaşlatmak için kısık ateşte kay...