Ahmet Karadağ

  “ Diyorlar ki yenilmişiz ” diyerek başlıyor Ahmet Altan o güzel yazısına, “Diyorlar ki, ölümü savunanlar, ölümü avuçlarında taşıyanlar, ölümü zehirli tohumlar gibi hayatımıza saçanlar kazanmış. Reggiani, ‘Kurtlar şehre indi’ diyor şarkısında. Biz, hayatı savunanlarız. Biz, hayatı ölmeyi bilerek savunanlardanız. Bahardır bizim müttefikimiz. Ölümden korktuğumuzdan değil yaşadığımız, biz savaşmayı sevdiğimizden yaşarız. Yaşamaktır savaşımız .” Özel olarak bir devrimci, genel olarak da uğruna ölebileceği veya inatla yaşayabileceği büyüklükte bir davaya sahip olan insan ne zaman yenilmiş sayılır? Mansur Ayık’ın son romanı Hiç Kimse ’yi okuduktan sonra bu konuda bir şeyler yazma fikri doğdu. Mansur Ayık uzun yıllardır Viyana’da yaşayan bir yazar, gençlik yılları Türkiye’de politik mücadelenin içinde geçmiş, dönemin şartları, gözaltı, zindan gibi zorunluluklar nedeniyle yurt dışına gitmek durumunda kalmış bir devrimci. Her siyasi mülteci gibi gittiği ülkede hayata tutunmaya çabalamış, p...

“Ey, iki adımlık yerküre senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!” Nilgün Marmara Hayatın marşlarla ve şiirle algılanıldığı yaşlarda okunan bazı kitapların, ömrün dinginliğe ulaştığı yıllarda yeniden okuması gerektiğine inananlardanım. Bu kitapların başında da Montaigne’nin Denemeler’i var bence. Denemeler’i yeniden kutsal bir kitap okur gibi –kutsal kitaplar baştan sona değil, insanın o anki ihtiyacına göre seçilen bölümleri okunur- okuyorum. “İnsan Ömrü” başlığını verdiği bölümde şöyle diyor Montaigne, “İnsan ömrünün uzunluk, kısalık ölçülerine akıl erdiremiyorum. Bilginlere bakıyorum; onlar ölçüyü herkesten daha kısa tutuyorlar. Genç Katon, kendi kendini öldürmesine engel olmak isteyenlere: Ben, hayattan vakitsiz ayrıldı diye ayıplanacak bir yaşta değilim, demiş; bunu söylerken de kırk sekiz yaşındaymış. Katon bu yaşı olgun ve geçkin sayıyor.” Ben de Katon’un dediği, hayattan vakitsiz ayrıldı diye ayıplanmayacak yaşlarımı sürüyorum bir bakıma. Düşünüyorum da, hayattan vakitsiz ayrıl...