Ahmet Karadağ

  Bundan birkaç yıl önce dört beş yaşlarındaki bir hastamı muayene edip reçetesini yazdığımda hastamın annesi, “Doktor bey, sizce kızım ne zaman iyileşir, birkaç gün sonra bir konserim var ve Ankara dışına çıkmak zorunda kalacağım,” diye sorması üzerine kadının devlet opera sanatçısı olduğunu öğrendim. Laf lafı açınca opera sanatçısı hasta yakınım, doktorların da genelde sanata yatkınlıkları olduğunu söyleyerek ne çeşit müzikler dinlediğimi sordu. Hazırlıksız olduğum bir anda en zayıf olduğum konudan çıkan bu soru afallattı beni, söyleyip söylememe konusunda tereddüt yaşadım, sonra ağzımdan utanarak, “Doksanlar popu” lafı çıkıverdi. O anda kadıncağızın yüzünde oluşan hayal kırıklığını görmeliydiniz. Tıpkı Kürt olamayacak kadar iyi olduğu düşünülen birine nereli olduğu sorulup Hakkâri cevabı alındığında yaşanan hayal kırıklığında ağızdan çıkıveren, senden beklemezdim ama buna da yapacak bir şey yok anlamına gelen o korkunç söz dökülüverdi kadının ağzından “Olsun”, dedi büyük bir hoş...

Arka Kapaktan:  Ahmet Karadağ ilk kitabının gözden geçirilmiş bu yeni baskısında bizi tutsaklığın türlü halleriyle tekrar buluşturuyor. Taşradan metropollere, idam sehpalarından tecrit hücrelerine, huzurevlerinden tren istasyonlarına uzanan çok geniş bir yelpazede sıradan insanların sıradışı öykülerine hepimizi ortak ediyor. Öykülerinde yüzleri git gide silikleşen insanların çok net fotoğraflarını çekiyor.